SW
In Nohra de fabrikant van de kookplaat bezocht en een interessante uiteenzetting gehoord over de toepasbaarheid van keramische materialen, van kookplaat tot kernreactor.
Stevige dagmars naar Wertheim aan de Tauber (en aan de Main).
Mooie Stellplatz, vlak bij de splitsing van beide rivieren.
's Morgens Wertheim bekeken en bij gebrek aan een open access point een half uurtje naar het Internetcafé geweest.
Toen naar Waiblingen gereden en Dr. Wolff geparkeerd bij het Hallenbad voor €2 per nacht.
Bij het van het laddertje springen ongelukkig terecht gekomen. Er was duidelijk iets mis in m'n linkeronderbeen, net boven de Achillespees. In overleg met de uiterst behulpzame kantinejuffrouw van het Hallenbad heeft Sylvia een ambulance voor me geregeld die me naar het 200 m verder gelegen streekziekenhuis heeft gebracht. De arts aldaar constateerde een gescheurde spier en voorspelde me dat het wel een weekje zou gaan duren voor ik weer kon autorijden. O jee! Met verband en krukken naar de camper teruggestrompeld.
Dank zij de onvolprezen Indometacine lekker geslapen.
De arts had gisteravond gezegd dat ik maar moest proberen te lopen met gebruikmaking van de voet van het pijnlijke been. Dat ben ik dus maar gaan doen en daarbij bleek gelukkig dat ik, als ik m'n voet voorzichtig neerzette, redelijk uit de voeten kon... Daarom hebben we vanmorgen de krukken maar teruggebracht naar het ziekenhuis.
Naar het Mercedes Benz-museum in Stuttgart was het maar 14 km. Wederom bleken de Duitsers ware meesters in het organiseren van een museum. En ook hier is de architectuur overweldigend, zij het wat minder indringend dan die van Liebeskind.
De tentoongestelde objecten zijn beeldschoon. Maar vooral de sociaal-historische context waarin alles wordt neergezet, maakt het bijzonder de moeite waard.
Hier een blik van de zevende verdieping. Als je goed zoekt, zie je Dr. Wolff beneden staan. Bij de kantine van de sportclub hebben we 's morgens een drankje gedronken en mochten we de wagen de hele dag laten staan. aardige jongens, die Beiers!
Met twee zere benen (van het onnatuurlijk aangespannen houden) 's avonds door naar Kirchheim unter Teck, waar ik zo'n dertig jaar geleden al eens was geweest als zweefvlieger. Mooie Stellplatz op het marktplein.
Lekker hapje gegeten op een terrasje in de historische Altstadt.
Vandaag 184 km gereden door de Pfalz.
De Kreis waardoor we nu rijden heet “Südliche Weinstraße”.
Ze zijn hier al net zo enthousiast over de VÜT als ik !
’s Avonds geslapen op een Stellplatz bij het oude stationnetje Busenberg-Schindhorn, net buiten Dahn. Het stationnetje heeft tegenwoordig een Horeca-bestemming.
Via Pirmasens naar Zweibrücken. Daar kwamen we opeens een Brezan-achtige auto-onderdelenhandel tegen. Deze bleek in staat de zwaardere alternator (55 A i.p.v. de standaard 35 A), waarover we al lang denken, binnen een dag te kunnen leveren tegen een aantrekkelijke prijs. Dus hebben we de knoop maar doorgehakt, hebben een plek op de locale camping gevonden (voor het eerst deze vakantie) en hebben wat voorbereidend werk gedaan, d.w.z. de oorspronkelijke alternator uitgebouwd.
Van de aanwezige faciliteiten hebben we gebruik gemaakt door twee machines vol was te draaien, de batterijen eens stevig op te laden, de watertank volledig te vullen en grijs en zwart water aan de “Entsorgung” toe te vertrouwen.
De vandaag geleverde alternator zat er vlot in. De eerste indruk is dat de nieuwe generator inderdaad een pak meer laadt dan de oude deed (en dat was natuurlijk ook de bedoeling!).
Via mooie weggetjes (Tomtom-instelling “autoweg vermijden”) in Idar-Oberstein aangekomen, waarheen –als ik me de verhalen goed herinner- mijn grootouders zo’n jaar of 80 geleden ook op vakantie gingen. Stellplatz tegenover de Gendarmerie in Idar, aan de Idarbach. En zowaar een open hotspot!
Bochtige en steile weggetjes door een van de Duitse wijnstreken.
... en dan de Moezel over naar Wittlich.
In Wittlich, waar 200 jaar geleden de voorouders van Sylvia woonden, is de sjoel (anno 1910) keurig gerestaureerd tot expositieruimte en ontmoetingsplaats. We kunnen daar het boek kopen, dat Sylvia al via de mailing list kende, waarin haar voorouders worden beschreven, die in 1808 tot de 68 joden behoorden die Wittlich toen rijk was.
We krijgen de sleutel van de begraafplaats, maar vinden niet wat we zoeken.
Wel houden we aan het tijdelijke bezit van de sleutelbos een heerlijk rustige Stellplatz over!
Vanmorgen op bezoek geweest bij het Emil Frank-Institut. We werden allervriendelijkst ontvangen, maar om degene die het ècht weet te ontmoeten, moeten we vanmiddag terugkomen.
Bij terugkomst blijken ze een exemplaar van het boek over de begraafplaats te hebben gevonden. Maar ook blijkt dat alle graven uit de 18e en 19e eeuw ergens tussen 1933 en 1945 volledig zijn verwoest. Geen spoor terug te vinden dus.
Er staat een huis op hetzelfde adres waar Sylvia d'r bet-betovergrootvader Leopold Oster z'n Metzgerei had. Of het hetzelfde huis is, is onduidelijk.
Overnacht op de gemeentelijke Stellplatz. Beetje kaal...
's Morgens de sleutel van de begraafplaats teruggebracht in het museum rechts op de foto.
Go to top of page 